La nueva revista del Colegio Oficial de Psicólogos se hace eco también de la noticia del primer hospital psiquiátrico libre de medicamentos en Noruega. Antes ya había salido en algunos medios.
sábado, 31 de marzo de 2018
Primer Hopistal Psiquiátrico sin medicamentos
jueves, 22 de marzo de 2018
martes, 20 de marzo de 2018
Norma y trastorno
Una cultura siempre tiene sus normas, prohibiciones, transiciones (por ejemplo, de niño a adulto), transgresiones de normas, sanciones... Aún cuando una sociedad organiza y normaliza la vida, los individuos pueden salirse de esas normas, quedar fuera de ese orden y hasta generar una normalidad alternativa. En realidad, como dicen los antropólogos, la cultura misma contiene las condiciones que pueden desordenar la vida de las personas. Por muy firme o flexible que sea esa sociedad, siempre existirán la contradicción, el conflicto, la ambivalencia y las crisis, aunque sólo sea por la pluralidad de personas y de comunidades y la dinámica cambiante de sus vidas y circunstancias.
Lo que me interesa reflejar es que, por existir todas estas eventualidades, por decirlo de algún modo, la sociedad busca organizar la propia anormalidad cuando sea el caso. Es como si dijera: “no hagas eso, pero si lo haces, hazlo de esta manera”. Cuando uno piensa en las distintas clasificaciones de los trastornos mentales (CIE, DSM...) y en su evolución a la largo de estos años, no deja de tener una sensación de que ésta sería la frase que mejor resumiría su propósito.
En el fondo vemos que no son más que una serie de normas de cómo se nos permite practicar nuestra anormalidad en los distintos momentos históricos. Las formas de estar mal, o como se suele decir, de enloquecer, lejos de ser naturales o simples brotes directos de nuestro sistema nervioso, están socialmente conformadas. Parecen naturales y espontáneas, pero en absoluto están carentes de normatividad. La anormalidad se convierte en una normalidad alternativa, pero no por ello sin norma ni método.
miércoles, 14 de marzo de 2018
Mi psicólogo dice...
No me gusta nada eso de "mi psicólogo dice que...", aún así el reportaje tiene testimonios interesantes:
“Si una persona es capaz de identificar que nuestro pasado construye el presente y de modificar ciertos aspectos de su vida que ha acabado normalizando, o de evitar otros, se puede ahorrar muchos problemas y muchos disgustos”. La madrileña reconoce sentirse mucho mejor que cuando empezó a ir a terapia. “Aunque no es un conjuro mágico, se necesita mucho trabajo personal y, sobre todo, mucho autoconocimiento.”
viernes, 9 de marzo de 2018
Adicción sin sustancia...
"La Estrategia Nacional de Adicciones, aprobada este viernes por el Consejo de Ministros, incluye por primera vez las adicciones sin sustancia, como las nuevas tecnologías, los juegos online y los videojuegos."
jueves, 8 de marzo de 2018
Declaración del COPG por el 8 de Marzo
DECLARACIÓN INSTITUCIONAL DO COLEXIO OFICIAL DE PSICOLOXÍA DE GALICIA CON MOTIVO DO DÍA INTERNACIONAL DA MULLER
Neste 8 de marzo, Día da Muller, desde o Colexio Oficial de Psicoloxía de Galicia reivindicamos que se siga avanzando no camiño da igualdade e celebramos que en 2018, esta cuestión se atopa nun momento histórico de forza e vigor no seu discurso, cunha incidencia social e política maior para mellorar a vida de mulleres e homes, de nenas e nenos.
É un 8 de marzo histórico, que chega precedido dun ano no que se visibilizou máis que nunca a diferenza que afecta a mulleres e homes. Unha desigualdade estrutural entre homes e mulleres sostida no tempo e normalizada. Moitas mulleres cunha actitude valente denunciaron o acoso sexual, os teitos de cristal, os salarios máis baixos, a diferente repartición das coidados… Mulleres que conseguiron xerar unha corrente global que non fixo máis que crecer e destapar desigualdades e as inxustizas que se derivan.
É certo que nunca se alcanzaron tales cotas de igualdade, pero tamén é verdade que nunca fora tan visible a desigualdade entre homes e mulleres. Caeron vendas e destapáronse privilexios.
Miles de mulleres seguen sufrindo unha violencia normalizada, que se minimiza e mesmo se xustifica; existe unha brecha salarial directa; as tarefas domésticas e de coidados seguen recaendo maioritariamente nelas; as nais son as que reducen a súa xornada laboral con diferenza respecto dos pais; as mulleres son violadas, acosadas, increpadas pola rúa. Sofren micro e macromachismos.
A discriminación que sufriu historicamente a muller entrou no debate e iso permite que, cada día, máis profesionais introducisen a perspectiva de xénero na súa práctica profesional. O feito de ignorar as consecuencias da desigualdade entre homes e mulleres é obviar unha parte fundamental do contexto social das persoas e das súas consecuencias. Por iso, como psicólogos e psicólogas debemos continuar formándonos no ámbito do xénero e incorporar a perspectiva de xénero á nosa práctica profesional.
A situación de desigualdade da muller é unha das maiores inxustizas na nosa sociedade porque afecta directamente á metade da poboación e, neste sentido, é imprescindible que poñamos en marcha recursos e políticas que favorezan un equilibrio entre mulleres e homes. E quen pense que "isto agora non toca" equivócase diametralmente, porque a presión que está a exercer a sociedade demostra que este é o momento de propiciar políticas que erradiquen os privilexios que sustentan esta sociedade patriarcal e educar ás futuras xeracións nunha igualdade real.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)