O AMOR EN TEMPOS DE ALZHEIMER
É coñecida a sentencia de Jacques Lacan de que amar é dar algo que non
temos a alguén que non é. Tan coñecida coma interpretable, supoño. Pode que eu
tamén chegara un vintecinco de abril de fai xa uns cantos anos á esquina do
Centro Comercial Catro Camiños, querendo dar o que non tiña a alguén que non
era. Coma tamén pode que aquela parella de anciáns que coñecín nun dos centros
xeriátricos onde traballei cando comezaba a miña andadura como psicólogo,
seguira, tantos anos despois, pretendendo darse algo que non tiñan ás persoas
que quizais non eran. Dende logo, ela,
enferma de Alzheimer, fragmentada en recordos cada vez máis difusos e
inconexos, invadida polo pánico irrepresentable, pola ausencia de palabras que
tentan taponar ese exceso do vivinte, ese sen sentido, non podía xa, naquel
intre, darlle a él, que resistía a duras penas naquel inferno de morte en vida
que supuxo o avance imparable da
demencia da sua esposa, outra cousa que non fose un eco estrano e doente, un
reflexo perturbador, unha ilusión
fantasmática, e que sen embargo non facían que o home deixara de percorrer
varias veces ao longo da semana cento e pico kilómetros de distancia para poder
pasar ao seu carón todo o día, entre a indiferencia de quen non parece xa
coñecerte, de risos inoportunos, golpes, insultos, atragantamentos, arrotos, defecacións, ouriños, e algunha que outra caricia
furtiva e desubicada, allea hai tempo a calqueira coherencia
relacional. E alí estaban os dous, sentados na cafetería do centro, camiñando
polos xardíns exteriores, ollando a televisión na gran sala cas mans
entrelazadas nunha turbia e tenra madexa inseparable. Pasaba cerca deles e invadíame unha estrana mistura de
admiración, noxo e frustración. Él dirixíase
a min e falàbame de como a atopaba, do que él cría que ela
estaba a pensar sen poder verbalizalo, dos seus recordos, da sua casa de dous
pisos cun pomar cheo de árbores froiteiras, das suas viaxes, do seu casamento,
do día en que se coñeceron... Os ollos enchíanselle de bágoas e os méus tamén.
Tentaba escoitar, acompañar, entender, estar... e non tanto aconsellar. Para
iso xa chegaban outros, para dicirlle que non debía ir tanto á residencia, que
lle facía dano, que total non se enteraba, que se coidara e se preocupara dél mesmo,
que era mellor que buscara novas ocupacións, outros pasatempos... Recordo coma
se fora hoxe o día en que o home estoupou e berroulle a un membro do consello
de sabios que para él Carme non era unha ocupación nin un pasatempo. O
desenlace foi o que foi. Non creo que sexa preciso contalo. Mais cando penso
nela, non deixa de sorprenderme o incrible, perturbador e marabilloso que pode
chegar a ser iso de dar o que non se ten a alguén que non é. En calqueira caso,
se iso é o amor: fermosa ausencia, bendito equívoco.
No hay comentarios:
Publicar un comentario